Dla mnie tak bardzo ostatnio zaganianego z wieloma sprawami i problemami na głowie , wydarzenie „Oblężenie Jasnej Góry” to jak zaczerpnięcie świeżego powietrza, to jak łyk czystej wody na pustyni, to jak na chwilę zejście z tej pędzącej karuzeli życia itd itp. Czyli coś absolutnie nieodzownego, coś co jest niezaprzeczalnie obowiązkowe do przeżycia, co bardzo pomaga wracać do tego co najważniejsze w życiu, co daje siły, motywuje do działania, co pozwala cały czas albo coś odkrywać czego się jeszcze nie wie, albo coś pogłębiać co już się trochę wie, co ogólnie jest po prostu bardzo potrzebne, aby się nie zagubić, ale rozwijać. Owoce od razu nie muszą się pojawić, ale słowa zostają w umyśle i sercu i pracują, a było tak wiele cennych tych słów, że oby tylko je przyjmować i stosować w życiu. Serdeczne Bóg zapłać dla organizatorów (moje najwyższe uznanie) oraz dla mówców. Chciałoby się, aby to trafiło do każdego Polaka. Niech Pan Bóg błogosławi wszystkim, którzy się przyczynili, a Matka Boża ma w swojej opiece.
Szczęść Boże !

Otworzyły mi się oczy na fakt, że jest tak wielu mądrych zaangażowanych, wartościowych CHRZEŚCIJAN, których mogłem słuchać z zapartym tchem.

Wspólnota mężczyzn, która konkretnie bez fanatyzmu, ale z głęboką wiarą przeżywała spotkanie w Imię Boga. Doświadczenie wzajemnego męstwa i chęć szerzenia dobra i życzliwości w świecie który gubi wartości. Wspólnota ta zaczyna się już w drodze przez Polskę, sympatyczne spotkania na parkingach (teksty typu: panowie jedziecie na mecz do Częstochowy? i odpowiedź: Do zobaczenia na Jasnej Górze u Tronu Królowej!) I na placu spotkanie, życzliwy uścisk dłoni, ludzi z różnych stron Kraju.

Po przyjęciu Pana Jezusa pierwszy raz od czasów dzieciństwa płakałem.